If the word Slovenia brings to mind slightly Borat-esque images of peasant farm wives with head scarves and beaten up Lada’s spluttering smoke along pitted roads: join the club!
We’d already eyed the check-in queue at Stansted and decided that the fresh faced, trendy youngsters and elegantly dressed older people were obviously tourist, who, like us, are gracing the impoverished Eastern European countries with our magical pounds. The fact that our entire 3 day break, including 5 star hotel, food, hire car and flights came to less than £120 p/p, is quite immaterial, thank you.
It was slightly disconcerting then, to discover during the flight that we were probably the only English speaking people on the plane. Oh well, we shrugged, obviously a few Slovenians that have cleaned up their act with corruption money or something!
We arrived at the airport in Slovenia, suspiciously sniffing the air: was that a whiff of cow dung in the air?I looked around eagerly for sombre soldiers wielding machine guns, but the only remotely fierce person was the cheery customs officer, looking for all the world as if his job was the best, funnest thing on planet earth!
Being a ‘culture vulture’ I’d book us a hire car from a local company, since that way, we could immerse ourselves into the ‘going local’ experience- and I quite fancied the idea of traipsing around in an innocuous communist block car…
Quite bewildered therefore, before the queues at Avis and Hertz even had time to shape, hubby and I were ensconced in a brand new Hyundai Getz, having been efficiently deposited there by a gorgeous (fresh faced, trendy) local agent who’d look more at home in an Abercrombie & Fitch store.
We set off towards our hotel (on the wrong side of the road ofcourse) and everyone else glided along on the manicured roads in the latest BMW’s, Mercedes and VWs.
Hang on a minute! We are in RURAL, EASTERN EUROPE! This is all wrong! Where’s the peasants?! The scruffy old man walking his donkey?
What is that HUM VEE doing here?!
By the time we reached the hotel, we were WELL gob smacked!
Fairy tale roads meander up the mountains, the sparkling sunshine glowing off trees. Picture perfect houses are nestled along the slopes – not one looked smaller than 5 bedrooms!
Along the way, an impossibly quant cottage with a beautifully hand carved sign, invited passers-by in for roasted chestnuts and wine.
At the gleaming, warm reception, yet another A & F-esque young man greeted us with bright enthusiasm and check-in was complete before my bum could even warm the luxurious leather sofa seats.
Yup – you’ve guessed it – the rooms were FABULOUS! Big fluffy, embroidered towels, crisp white linen and my personal favourite: downy, thick pillows.
I can go on and on about the extremely competent staff at the spa – the world class saunas and baths, the banquets of delicious, fresh, local food – but I wont.
You simply have to go and see it for yourself!
Tuesday, 13 November 2007
Monday, 8 October 2007
Turkse Avontuur...
‘n Onvergeetlike Heuningbolletjie in Griekeland…
Ek ontwaak met verstikkende sapsoet suurlemoen walms in my neus. Dit slaan amper my asem weg. 'n Klewerig-klam hand beklou my gesig en nek, en gly by my hals af... "Wat de ...! " Ek vlieg so skielik op, ek slaan myself disnis teen die boonste bedraam. "Looovely Ladeeez. Pazzport pleeeeeze" Die Turk in uniform, grynslag met blink wange, 'n bottel "Lemon Cologne" entoesiasties omhoog in sy regterhand.
Die dekselse Turke! Instede van die vervrissende, geparfumeerde handoekie wat mens gewoonlik op 'n vliegtuig kry, a-la-Virgin-Atlantic - het een of ander kokkedoor in Turkse toerisme, besluit om elke trollie dollie (en trein kondukteur) in die land, met 'n bottel suurlemoen "cologne" te bewapen. So - jy sit nog ewe onskuldig by die venster en uitkyk - gatseer gery na 'n lang, meesal skrikwekkende busrit- en die volgende oomblik verskyn 'n dollie uit die bloute, en besproei jou soos 'n mannietjieskat op sy rondtes, met die soetsuurlemoen "cologne" – reg in die gesig!Vervris se alie! Ek was so geskok dat ek maar ewe gedwee my mede passassiers (almal Turke) se voorbeeld gevolg het, en die suurlemoen pis oor my wange ingevryf het. Richard Branson hier, het die "gasvreiheid" so 'n paar stappe verder geneem: ongenooid by ons kompartement ingesluip, en ons beide besmeer met die "cologne" in ons slaap - glibberige hande sluipend tot wie weet waar. "What the HECK do you think you're doing!" - die woorde stik by my lippe uit voordat ek kon keer. Beeeeg mistake. Hoewel hy nie Engels verstaan nie, was daar geen twyfel aan my stemtoon nie. Sy oë knipper verslae, en ek kan sien hoe sy kop woes tewerk gaan: hierie "lovely ladeee" is uiters onbeskof - en klaarblyklik ONDANKBAAR boonop. Sy vet grynslag verdamp soos 'n onaangename walm in die hitte. "PASSSPORT! PASSPOR- R- T!" gevolg deur 'n geirriteerde gebabbel en ‘n afskuwelike frons. Ek kan myself SKOP! Die laaste ding wat ek nodig het, hier op die grens tussen Griekeland en Turkye, is 'n vyandige grenswag. En, iets wat ek jou nog nie vantevore vertel het nie - ek het nie die regte visa in my paspoort nie. Dis 'n lang storie. Maar wees gerus dat ek persoonlik deur die Griek by die reisagentskap in Londen verseker is, dat dit nie 'n probleem sal wees nie. "Noooo problem! Just pay for your ticket here, Madame." Wel, klaarblyklik, of dit nou 'n probeem sou wees of nie - ek het nou vir myself 'n groot VET, ge-univormde probleem geskep.
Teen díé tyd is my reismaatjie, Merinda, al wakker. Gelukkige pes! Haar paspoort is natuurlik geheel en all in orde, aangesien sý - nie soos ék nie - nooit iets op die laaste oomblik aanpak nie. En, danksy die feit dat sy soos 'n klip slaap, is sy heerlik onbewus van die traumatiese gebeure van vroëer. Ek haal ons paspoorte uit, en probeer onthou hoe mens positiewe ji vanaf jou solar plexus na die heelal uitstoot, soos my feng-shui boek sê.... think positive... Dit neem hom presies 30 sekondes om Merinda se paspoort toe te klap, en myne te befrons. Hy kreun lustig en rol op sy hakke, voordat hy my gade slaan. Flippen feng-shui nonsens... My moed sink onder my voete uit tot diep binne in moeder aarde se maag. In my verbeeldingsoog sien ek 'n groot neon bord met flitsende technicolor liggies wat dit uitspel: " Jou I-D-I-O-O-T!!!" Dis duidelik dat in vier-en-veertig jaar van verveelde werk hier op gatkant se grens, hy nou sopas die wraak-JACKPOT geslaan het: “Hierdie onbeskofde westerse vroumens, wat nie eers 'n ware man se aandag waardeer nie - is sowaar besig om O N W E T T I G L I K die grens oor te steek!”
Ek sal jou nie belas met die besonderhede van my soebat en smeek nie. Daar was 'n geween en 'n gekners van tande. Ek krul nou nog van elende as ek daaraan dink. En om a lang storie kort te knip: dit het net mooi boggerol gehelp.
Twee ure later, waai ek bedreweld vir Merinda koebaai: ons het besluit om paaie te skei. Ons vlug vertrek laatmiddag uit Atene -daars geen sin om twee kaartjies te verloor nie.
Die son bak koggelend terwyl die trein in die distansie verdwyn. Merinda sien my af, ewe Casablanca-agtig met ‘n waaiende sakdoek. In my hande, 'n halwe brood.
Wat lag jy!? Die vakansie is op 'n broekskeur-budget gedoen. Met ons laaste kontant, het ons 'n brood in Instanbul gekoop – ons padkos tot op die vliegtuig.
Ek is nou stoksiel alleen, in "No-mans-land". Tussen die grense van Griekeland en Turkye. Met loodswaar bene, strompel ek die Griekse doeane kantoortjie binne.
Hulle moet tog verstaan! Ek sal vir húlle vertel van Stavros Travel in Londen, en “No problem!” en dan sal hulle lekker lag en my paspoort tjap-tjap uitsorteer en ek is op die volgende trein Athene toe. Dit kan tog nie anders nie! "No...sepeek...eeengelish! No...sepeek...eeenge-lish!" Die wanhoop knak my kniee en al my moed en hoop verkrummel soos stof voor my oë. Ek sak bedremmeld in die hoek neer.
Vir die eerste keer in donkiejarie, kom sit die tjank dwars in my keel en kort voor lank, sit ek skaamteloos en snik. Die brood in my hanne tot deegbol geknie.
Díé Griekse tragedie was een te veel! Skielik word 'n koppie koffie uitgehou en op die feinste ou pierinkie, 'n heuningbolletjie. Ek wonder vlugtig waar die pierinkie vandaankom - dit laat my ma se Noritake soos Pep Stores lyk. Die bolletjie is suikersoet, die koffie hemels geurig – ‘n onvergeetlike troosmaal.
Ek het nooit by Atene uitgekom nie –elf ure gewag vir die trein na Istanbul –moes van daar af vir ‘n nuwe vlug betaal.
Maar daardie Griekse koppie koffie sal my altyd bybly:
Die wêreld is ‘n ontdekkingstog, goue grepies van louter genot wat niks uit te waai het met ‘n plek se argitektuur, of landskap nie: die mense sal jou altyd betower!
Ek ontwaak met verstikkende sapsoet suurlemoen walms in my neus. Dit slaan amper my asem weg. 'n Klewerig-klam hand beklou my gesig en nek, en gly by my hals af... "Wat de ...! " Ek vlieg so skielik op, ek slaan myself disnis teen die boonste bedraam. "Looovely Ladeeez. Pazzport pleeeeeze" Die Turk in uniform, grynslag met blink wange, 'n bottel "Lemon Cologne" entoesiasties omhoog in sy regterhand.
Die dekselse Turke! Instede van die vervrissende, geparfumeerde handoekie wat mens gewoonlik op 'n vliegtuig kry, a-la-Virgin-Atlantic - het een of ander kokkedoor in Turkse toerisme, besluit om elke trollie dollie (en trein kondukteur) in die land, met 'n bottel suurlemoen "cologne" te bewapen. So - jy sit nog ewe onskuldig by die venster en uitkyk - gatseer gery na 'n lang, meesal skrikwekkende busrit- en die volgende oomblik verskyn 'n dollie uit die bloute, en besproei jou soos 'n mannietjieskat op sy rondtes, met die soetsuurlemoen "cologne" – reg in die gesig!Vervris se alie! Ek was so geskok dat ek maar ewe gedwee my mede passassiers (almal Turke) se voorbeeld gevolg het, en die suurlemoen pis oor my wange ingevryf het. Richard Branson hier, het die "gasvreiheid" so 'n paar stappe verder geneem: ongenooid by ons kompartement ingesluip, en ons beide besmeer met die "cologne" in ons slaap - glibberige hande sluipend tot wie weet waar. "What the HECK do you think you're doing!" - die woorde stik by my lippe uit voordat ek kon keer. Beeeeg mistake. Hoewel hy nie Engels verstaan nie, was daar geen twyfel aan my stemtoon nie. Sy oë knipper verslae, en ek kan sien hoe sy kop woes tewerk gaan: hierie "lovely ladeee" is uiters onbeskof - en klaarblyklik ONDANKBAAR boonop. Sy vet grynslag verdamp soos 'n onaangename walm in die hitte. "PASSSPORT! PASSPOR- R- T!" gevolg deur 'n geirriteerde gebabbel en ‘n afskuwelike frons. Ek kan myself SKOP! Die laaste ding wat ek nodig het, hier op die grens tussen Griekeland en Turkye, is 'n vyandige grenswag. En, iets wat ek jou nog nie vantevore vertel het nie - ek het nie die regte visa in my paspoort nie. Dis 'n lang storie. Maar wees gerus dat ek persoonlik deur die Griek by die reisagentskap in Londen verseker is, dat dit nie 'n probleem sal wees nie. "Noooo problem! Just pay for your ticket here, Madame." Wel, klaarblyklik, of dit nou 'n probeem sou wees of nie - ek het nou vir myself 'n groot VET, ge-univormde probleem geskep.
Teen díé tyd is my reismaatjie, Merinda, al wakker. Gelukkige pes! Haar paspoort is natuurlik geheel en all in orde, aangesien sý - nie soos ék nie - nooit iets op die laaste oomblik aanpak nie. En, danksy die feit dat sy soos 'n klip slaap, is sy heerlik onbewus van die traumatiese gebeure van vroëer. Ek haal ons paspoorte uit, en probeer onthou hoe mens positiewe ji vanaf jou solar plexus na die heelal uitstoot, soos my feng-shui boek sê.... think positive... Dit neem hom presies 30 sekondes om Merinda se paspoort toe te klap, en myne te befrons. Hy kreun lustig en rol op sy hakke, voordat hy my gade slaan. Flippen feng-shui nonsens... My moed sink onder my voete uit tot diep binne in moeder aarde se maag. In my verbeeldingsoog sien ek 'n groot neon bord met flitsende technicolor liggies wat dit uitspel: " Jou I-D-I-O-O-T!!!" Dis duidelik dat in vier-en-veertig jaar van verveelde werk hier op gatkant se grens, hy nou sopas die wraak-JACKPOT geslaan het: “Hierdie onbeskofde westerse vroumens, wat nie eers 'n ware man se aandag waardeer nie - is sowaar besig om O N W E T T I G L I K die grens oor te steek!”
Ek sal jou nie belas met die besonderhede van my soebat en smeek nie. Daar was 'n geween en 'n gekners van tande. Ek krul nou nog van elende as ek daaraan dink. En om a lang storie kort te knip: dit het net mooi boggerol gehelp.
Twee ure later, waai ek bedreweld vir Merinda koebaai: ons het besluit om paaie te skei. Ons vlug vertrek laatmiddag uit Atene -daars geen sin om twee kaartjies te verloor nie.
Die son bak koggelend terwyl die trein in die distansie verdwyn. Merinda sien my af, ewe Casablanca-agtig met ‘n waaiende sakdoek. In my hande, 'n halwe brood.
Wat lag jy!? Die vakansie is op 'n broekskeur-budget gedoen. Met ons laaste kontant, het ons 'n brood in Instanbul gekoop – ons padkos tot op die vliegtuig.
Ek is nou stoksiel alleen, in "No-mans-land". Tussen die grense van Griekeland en Turkye. Met loodswaar bene, strompel ek die Griekse doeane kantoortjie binne.
Hulle moet tog verstaan! Ek sal vir húlle vertel van Stavros Travel in Londen, en “No problem!” en dan sal hulle lekker lag en my paspoort tjap-tjap uitsorteer en ek is op die volgende trein Athene toe. Dit kan tog nie anders nie! "No...sepeek...eeengelish! No...sepeek...eeenge-lish!" Die wanhoop knak my kniee en al my moed en hoop verkrummel soos stof voor my oë. Ek sak bedremmeld in die hoek neer.
Vir die eerste keer in donkiejarie, kom sit die tjank dwars in my keel en kort voor lank, sit ek skaamteloos en snik. Die brood in my hanne tot deegbol geknie.
Díé Griekse tragedie was een te veel! Skielik word 'n koppie koffie uitgehou en op die feinste ou pierinkie, 'n heuningbolletjie. Ek wonder vlugtig waar die pierinkie vandaankom - dit laat my ma se Noritake soos Pep Stores lyk. Die bolletjie is suikersoet, die koffie hemels geurig – ‘n onvergeetlike troosmaal.
Ek het nooit by Atene uitgekom nie –elf ure gewag vir die trein na Istanbul –moes van daar af vir ‘n nuwe vlug betaal.
Maar daardie Griekse koppie koffie sal my altyd bybly:
Die wêreld is ‘n ontdekkingstog, goue grepies van louter genot wat niks uit te waai het met ‘n plek se argitektuur, of landskap nie: die mense sal jou altyd betower!
Ierland het my verbeelding aan die horings gegryp en so jigging en dansend, my siel pens en pootjies betower.
As jy afklim by die lughawe, en oor die nat vadoek van 'n landstrook hol om so gou moontlik uit die knertesende koue te vlug, die "Arrivals" saal binne - wag 'n verassing jou in: in die middel van die kaserne en andersins chroom-koue saalvloer, staan daar 'n piepklein kool stofie. Gooi so ewe vrolik 'n poel goudwarme lug - kompleet asof dit eintlik nou regtig in staat is om die helse groot lughawe, so kiertsalleen kan verwarm.
En, net daar, toe ek die warmte oor my voete voel lek, het die Ierse toorspel my hart ingekatrol: met die xxx'e geur van 'n peat vlamme, voel ek watse goedhartigheid en optimisme het besluit om verkluimde reisigers op te wek met 'n enkele ou stofie.
Dis ierse magick. En net soos Leprechauns en feetjies, as jy mooi kyk, kan jy dit oral sien.
As jy afklim by die lughawe, en oor die nat vadoek van 'n landstrook hol om so gou moontlik uit die knertesende koue te vlug, die "Arrivals" saal binne - wag 'n verassing jou in: in die middel van die kaserne en andersins chroom-koue saalvloer, staan daar 'n piepklein kool stofie. Gooi so ewe vrolik 'n poel goudwarme lug - kompleet asof dit eintlik nou regtig in staat is om die helse groot lughawe, so kiertsalleen kan verwarm.
En, net daar, toe ek die warmte oor my voete voel lek, het die Ierse toorspel my hart ingekatrol: met die xxx'e geur van 'n peat vlamme, voel ek watse goedhartigheid en optimisme het besluit om verkluimde reisigers op te wek met 'n enkele ou stofie.
Dis ierse magick. En net soos Leprechauns en feetjies, as jy mooi kyk, kan jy dit oral sien.
Thursday, 27 September 2007
Of fairies and leprechauns...
Ireland jigged into my life and bewitched my soul – leaving me in a breathless state of enchantment.
Stepping off the plane at Cork into the arrivals hall, you are greeted by – wait for it – a tiny little burning stove, merrily glowing in the middle of the floor. Blissfully oblivious to its grey surroundings, it breathes out a little pool of molten warmth, licking and crackling at the peaty heart within. For all the world as if it, by merely being gleeful and friendly, could actually, singlehandedly, warm up the entire cavernous airport.
And that, in a moment, captured my heart forever and encapsulates the magic thread that is woven through the emerald fabric of this fairy kingdom: nothing is impossible, if you just believe…
The magick is everywhere - but unless you travel carefully, senses primed - you could very easily pass through in a haze of trendy shops, jovial nightlife and good food and beguiled by the celtic tiger, you will fail to notice it.
Because they are far to unpretentious to believe in their own magic - they shimmy through life with quant abandon, leaving billowing clouds of faery dust in their wake, blisfully unaware of the dazzling bewithment they
Stepping off the plane at Cork into the arrivals hall, you are greeted by – wait for it – a tiny little burning stove, merrily glowing in the middle of the floor. Blissfully oblivious to its grey surroundings, it breathes out a little pool of molten warmth, licking and crackling at the peaty heart within. For all the world as if it, by merely being gleeful and friendly, could actually, singlehandedly, warm up the entire cavernous airport.
And that, in a moment, captured my heart forever and encapsulates the magic thread that is woven through the emerald fabric of this fairy kingdom: nothing is impossible, if you just believe…
The magick is everywhere - but unless you travel carefully, senses primed - you could very easily pass through in a haze of trendy shops, jovial nightlife and good food and beguiled by the celtic tiger, you will fail to notice it.
Because they are far to unpretentious to believe in their own magic - they shimmy through life with quant abandon, leaving billowing clouds of faery dust in their wake, blisfully unaware of the dazzling bewithment they
Subscribe to:
Comments (Atom)